هیچ زنگی به صدا در نخواهد آمد، هیچ ساعتی زنگ نخواهد زد، هیچ کارت ساعتی بررسی نخواهد شد. این خود ما کشیشان هستیم که روزهایمان را برنامه ریزی می‌کنیم. برای بیشتر کشیشان، کسی به صورت رسمی بر کارهای آنان رسیدگی، نظارت، و یا بررسی دقیقی انجام نمی‌دهد. این یعنی یک کشیش باید یاد بگیرد که زمان خود را به درستی برای جلال خدا و خیریت کلیسا مدیریت کند.
اینجا به شش پیشنهاد اشاره می‌کنیم.
1. روزهایتان را تقسیم بندی کنید.
روزتان را به سه قسمت تقسیم کنید، صبح، بعد از ظهر، و عصر. تعداد قسمتهایی را که برایتان مناسب است تا برای تفریح، استراحت، و سپری کردن با خانواده در هر هفته داشته باشید مشخص کنید. بعد قسمتهای باقیمانده را به مطالعه، آماده کردن موعظه، ملاقاتها، مطالعۀ روزانۀ کتاب‌مقدس، مشاوره، مدیریت، و کارهای خدمتی دیگر اختصاص دهید.
2. چیزهای مهم را زمان بندی کنید.
بعضی چیزها باید هر هفته روی تقویمتان به چشم بخورند، مثل زمانِ دعا، مطالعه، و وقت خانه و خانواده. این سه مورد غیر قابل بحث‌اند. این زمانها را قبل از برنامه‌ریزی برای باقی هفته مقرر کنید و بهترین تواناییتان را به این وقتها اختصاص بدهید.
3. بهترین ساعت هایتان را مشخص کنید.
بعضی از کشیشان صبحها سرحالترند، بعض یها بعد از ظهر، و بعضی دیگر عصر. زمان مطالعه و آماده کردن موعظه را برای «زمان اول» خود برنامه‌ریزی کنید- زمانی که ذهنتان هشیار، افکارتان منسجم، و بدنتان بیدار است. خدمت کلام خدا بالاترین دعوت شماست، پس بهترین ساعتهایتان را به آن اختصاص بدهید. قرارهای ملاقات، مدیریت، و جلساتتان را برای زمانهای دیگر ترتیب دهید.
4. منعطف باشید.
کشیشی که در برنامۀ زمانی اش انعطاف‌پذیر نباشد محکوم است به نگرانی، ناامیدی، و اضطراب و همینطور کلیسا و خانواده‌اش. برنامۀ شما باید پر باشد، اما نه آنقدر پر که نتوانید به یک تماس تلفنی اضطراری، یک ملاقات بیمارستانی اورژانسی، یک ملاقات‌کنندۀ گذری، و یا کارمندی که می‌خواهد مشاوره بگیرد، پاسخ دهید.
یک راه خوب برای سنجیدن انعطاف‌پذیری برنامه‌هایتان، سوال کردن از اعضای کلیسا، کارمندان، و اعضای خانواده است که آیا معمولا احساس می‌کنند شما در دسترس هستید و یا اینکه می‌بینند وقتی به سراغ شما می‌آیند، شما را درگیر موضوع مهمتر دیگری می‌بینند.
5. انتظار ساعتهای طولانی را داشته باشید.
بیشتر کشیشانی که تمام وقت کار می‌کنند باید انتظار حداقل ۵۰ ساعت کار هفتگی را داشته باشند. این احتمال خیلی وجود دارد که این عدد بالاتر برود. زمان ما ارزشمند است، بنابراین شب‌هایی که برای خانواده و استراحت کنار گذاشته نشده‌اند- که اموری ضروری هستند- باید برای مطالعه، رازگاهان، یا ملاقات استفاده شوند.
ما به جان های قوم خدا اهمیت می‌دهیم؛ باید انتظار سختی کار را هم داشته باشیم.
6. حتما استراحت کنید.
بعضی از کشیشان چون کسی کارهای آنها را به دقت بررسی نمی‌کند برای سخت کوشی تقلا می‌کنند؛ بعضی دیگر چون کسی به آنها نمی‌گوید استراحت کنید برای استراحت کردن تلاش می‌کنند. اگر به اندازۀ کافی استراحت نکنید، از رمق خواهید افتاد، کلیسایتان رنج خواهد کشید، بدنتان رو به زوال خواهد رفت، و خانواده تان از هم خواهد پاشید. حداقل هفته‌ای یک روز را تعطیل کنید- روزی که در آن از فکر کردن به کلیسا، برنامه‌ریزی کاری هفتۀ بعد، اعضایی که احتیاج دارند با آنها تماس بگیرید، و یا زوج درگیر مسایل زناشویی، خودداری کنید. همچنین مطمئن باشید که حقوق و مزایای شما شامل مرخصی و امکان دورۀ فراغت تحصیلی باشد. از هر روز تعطیلی که کلیسا به شما می‌دهد استفاده کنید. احساس گناه نکنید! از آن لذت ببرید تا بتوانید سرحال و آماده برای اختصاص تمام جان و بدن خود به گله برای فصلی دیگر، برگردید و با تمام قوا و قدرت عمل کنید.
شخصی که کارهای شما را بررسی می‌کند. همانطور که جان پایپر در کتاب مفید خودش به نام «برادران، ما حرفه ای نیستیم» یادآوری می‌کند، ما ساعت نمی‌زنیم و به خانه نمی‌رویم. ما هیچ وقت از کشیش بودن دست نمی‌کشیم، و برای ثمرۀ ابدی کار می‌کنیم. ما به یک خواندگی منحصر به فرد سر سپرده‌ایم که کل شخصیت و زندگی ما را شامل می‌شود.
بنابراین همۀ آنچه را که دارید برای خیریت قوم مسیح و برای جلال نام او بدهید. هیچ کس کارهای شما را بررسی نمی‌کند جز خدایی که اهمیت می‌دهد تا در آخر این را بشنوید: «آفرین، ای خادم نیکو و امین» (متی 25: 21).
