در تعریف عطایای روحانی، باید بگوییم که آنها «تجلی قدرتِ روح‌القدس در ایجاد و یا افزایش توانایی‌ها در آدمیان، مخصوصا برای منفعت کلیسا» هستند. این تمایز مهمی است که باید قائل شد. عطایای روحانی عمدتا برای تعالی ارتباط یک شخص با خدا بخشیده نشده‌اند.
البته درست است که همزمان با کار روح در ما، خود ما نیز سود می‌بریم. اما، اگر عطیۀ مشخصی سودی برای کلیسا نداشته باشد، پس به احتمال قوی یا آن عطیه نابه‌جا به کار رفته است یا اینکه اصلا عطیۀ روحانی نیست. در حقیقت، این یکی از نکات مهمی است که پولس رسول در اول قرنتیان باب‌های 12 تا 14، جایی که گسترده‌ترین تعلیم کتاب‌مقدس را دربارۀ عطایای روح می‌بینیم، به آن می‌پردازد. به آنچه پولس در اول قرنتیان ۱۲: ۱-۷ می‌گوید توجه کنید:
"و اما در خصوص تجلیات روح، ای برادران، نمی‌خواهم غافل باشید... باری، عطایا گونا‌گونند، امّا روحْ همان است؛ خدمت‌ها گونا‌گونند، اما خداوند همان است؛ عمل‌ها گونا‌گونند، اما همان خداست که همه را در همه به عمل می‌آورد. ظهور روح، به هر کس برای منفعتِ همگان داده می‌شود." (اول قرنتیان 12: 1-7).
پولس عطایا، خدمت و کار را یکسان می‌شمارد چونکه عطایای روحانی کارهایی هستند که خدا از طریق ما برای خدمت به کلیسا انجام می‌دهد. اینها «برای منفعت همگان» داده شده‌اند، یعنی برای منفعت کلیسا. در اول قرنتیان 12: 8-31 پولس هدف عطایای روحانی را با جزئیات بیشتری توضیح می‌دهد. با استفاده از استعارۀ بدن آدمی، او توضیح می‌دهد که هر عضوی از بدن به اعضای دیگر وابسته بوده و در عین حال از آنها بهره می‌گیرد. به همین صورت، اعضای کلیسا همگی یک بدن هستند و در نتیجه، ما از عطایای یکدیگر بهره‌مند می‌شویم. پولس، در ضمن، روشن می‌کند که این روح‌القدس است که تصمیم می‌گیرد کدام عطیه را به کدام اشخاص ببخشد. همانطور که اعضای بدنِ انسان یکسان و همشکل نیستند، در کلیسا نیز اینطور نیست که همۀ اعضا دارای عطایای یکسان و مشابهی باشند. بنابراین، نباید آنانی را که عطایای هیجان‌انگیزتری دارند برتر دانست، یا آنانی که چنین عطایایی را ندارند در رتبۀ پایین‌تری قرار داد. تمام عطایای روحانی، به عنوان وسیله‌ای برای بنای کلیسا بخشیده شده‌اند.
در حقیقت پولس در آیۀ 26 گفت که اعضای کلیسا آنقدر به یکدیگر وابسته هستند که وقتی «یک قسمت رنج می‌برد، همۀ قسمت‌ها رنج می‌برند» و زمانی که «یک قسمت سربلند می‌شود، همۀ قسمت‌ها با او شادی می‌کنند.» سپس، او در 13: 1-13 تعلیم می‌دهد که اگر این عطایا برای بنای یکدیگر در محبت به کار نروند، بی‌فایده خواهند بود. در چنین حالتی، نه فقط به هدف خود که بنای کلیسا است نمی‌رسند، بلکه به طور یقین سودی هم نصیب صاحب عطیه نمی‌شود.
گاهی عقیده بر این است که پولس رسول بین عطایایی که به جهت بنای کلیسا بخشیده شده‌اند، مانند نبوت، و عطایایی که می‌بایست به طور خصوصی استفاده شوند، مانند زبان‌ها در دعای شخصی، تمایز قائل بود. همانطور که او در اول قرنتیان ۱۴: ۱۲ گفت: "چون شما اشتیاق دارید صاحب عطایای روح باشید، بكوشید بیشتر عطایایی را كسب كنید كه باعث تقویت و پیشرفت كلیسا می‌باشد." (اول قرنتیان 14: 12، ترجمۀ مژده).
در ابتدا، ممکن است به نظر برسد که گفتۀ پولس حاکی از آن است که برخی از عطایا نه برای بنای کلیسا بلکه فقط برای بنای شخص دریافت‌کنندۀ آنها داده می‌شوند. ولی مطالعۀ این آیه در زمینۀ گسترده‌تری که دارد مشخص می‌کند که منظور پولس این بود که حتی آن دسته از عطایا که کاربرد شخصی دارند نیز باید به صورت عمومی برای بنای کلیسا استفاده شوند. برای نمونه، او در اول قرنتیان ۱۴: ۲۲ گفت که عطیۀ زبان‌ها در کلیسا می‌تواند به درستی به عنوان نشانه‌ای برای بی‌ایمانان استفاده شود. و در آیات 27 و 28 اضافه می‌کند که اگر شخصی در جلسۀ کلیسایی به زبان‌ها صحبت کند، آن زبان باید ترجمه شود تا برای کلیسا مفید باشد. مکاتب مختلف الاهیاتی استنباط‌های متفاوتی از نبوت و زبان‌ها دارند و همین قضیه در خصوص شماری از سایر عطایا نیز صادق است. ولی همۀ ما باید اتفاق نظر داشته باشیم که هدف اصلی عطایای روحانی بنای کلیساست.
#نداگر
